Pamuğumuz: Mia ^.^

"Evde hayvan beslemek mi? Asla.."

Ne olursa olsun, büyük konuşmayacaksın arkadaş. Ben ne zaman büyük laf ettiysem, ne zaman bir şeyi kınadıysam onu yaptım. 

Ev arkadaşı olarak kedi-köpek edinmek de bunlardan biriydi. (fanusta japon balığına lafım yoktu mesela:) )

Hayvanları (köpeklerden atlara, fillerden karıncalara kadar hepsini..) çok! seviyorum, ve onlara yaşama alanı bırakmayan insanoğlunun asla affedilmeyeceğine inanıyorum. Ama evde, hele ki bir apartman dairesinde olmazdı o iş.

Gel gör ki; sevgili eşim kediydi köpekti diye tutturdu. Yavru kedi ilanlarına bakmaya başlaması da benim kırılma noktam oldu sanırım. Madem o kadar istiyordu, madem bu ev benim olduğu kadar onundu da, o kedi buraya gelecekti..

Biz onu yerde ararken gökte bulduk. Bir arkadaşımızın, veterinerde dünyaya gelmiş ve ona hediye edilmiş kedisine bayağı bir sulandık. :) Evin eski patronu olan köpecikle bir türlü anlaşamayınca çaresiz bu minnak kediyi yeni ailesine, yani bize vermek zorunda kaldı. (zafer bizimdir!:))

 

Mia tam bir "küçük hanımefendi", öyle aniden kucağına atlamaz, ille benimle oyna diye tutturmaz. Çağırsan, diller döksen, nazlı bir "miiuw!" bahşeder belki.. Daha bize geleli çok kısa bir zaman oldu, kendini satmak için poz kesmiyorsa durum böyle. :)

Ayrıca, keman çalmayı ve çiçeklerle vakit geçirmeyi seviyor :P

Pet shop larda, o cam kafeslerin içinde acılı acılı bakan kedilere köpeklere daha çok üzüleceğimi ve hepsini bizim Mia'mız gibi göreceğimi biliyorum. Bize muhtaç bu minik 'can'ın sorumluluğunu aldığımızı, en ufak derdinde hüzünlere boğulacağımızı biliyorum. Ama fazladan eğlence ve mutluluk da edindiğimizi düşünerek teselli ediyorum kendimi..